ผมมีโอกาสเดินทาง ไปพักผ่อนแบบค่ำไหน นอนนั่น กับคณะ ทั้งเด็ก และผู้ใหญ่ที่กล้าหาญ ไม่กลัวความลำบาก ประมาณ 15 คน คืนแรก ก็พักบ้านของเพื่อนครูที่กำลังปลูกบ้านใกล้เสร็จ เพื่อที่ตัวเองจะย้ายกลับมาสอนในถิ่นฐานบ้านเกิด ในคณะ บางครอบครัวชอบที่จะกางเต๊นท์นอนที่สนามหน้าบ้าน ถึงแม้ว่า บ้านยังสร้างไม่เสร็จ หากผมเป็นเจ้าของบ้านต้องปลื้มใจมาก ๆ ที่บ้านยังไม่ทันเสร็จก็ได้ต้อนรับแขกที่มาเยือนแล้ว
วันรุ่งขึ้น คณะมีความเห็นกันว่า เราจะไปเที่ยวสัมผัสธรรมชาติ ที่พะเนินทุ่งกัน ซึ่งพะเนินทุ่งนี้เป็นยอดเขาที่สูงที่สุดของอุทยานแห่งชาติ แก่งกระจาน จ. เพชรบุรี โดยสูง 1,207 เมตรจากระดับน้ำทะเล สิ่งที่สะดุดตา สะดุดใจมากที่สุดก็เห็นจะเป็น ลูกค่างน้อย ที่กำพร้าแม่ละครับ เจ้าหน้าที่อุทยาน เล่าให้ฟังว่า ไปพบลูกค่าง ตัวนี้ ยังเล็กมาก คาดว่า แม่ค่างนั้นถูกพรานใจร้าย ฆ่าตายไปแล้ว เหลือลูกค่าง ที่ยังหากินเองไม่ได้ เจ้าหน้าที่อุทยาน จึงเอามาเลี้ยงไว้ ยังหากินเองไม่ได้ ต้องสอนให้หัดกินใบไม้ น่าเวทนามาก
คิดดูเถิดครับ ขนาดว่าลูกค่างตัวขนาดนี้ ยังไม่รู้จักหากิน ยังไม่อดนม หากไม่มีมนุษย์ช่วยดูแล มันก็คงจะตาย หากถูกพรานใจชั่ว รุกรานมาก ๆ เข้า ต่อไปก็คงจะสูญพันธุ์หมดป่า ลูกหลานเรารุ่นหลัง ๆ ก็คงไม่รู้จักแน่นอน
