นี่คือเรื่องราว ของพี่น้อง
ที่เขาสื่อถึงกัน
เมื่อถึงวันที่ฝ่ายหนึ่งจากไป
อย่างไม่มีวันกลับ
เป็นความในใจที่พวกเขา
ถ่ายทอดมาจากความทรงจำครั้งอดีต
จนถึงปัจจุบัน แด่ ผู้จากไปด้วยความรัก ความผูกพัน
ของผู้ที่มีสายเลือดเดียวกัน
พวกเรา มีเรื่อง จะเล่า
ไม่รู้
พี่เรา จำได้มั๊ย
น้อง ๆ นี้ยัง จำได้
ในวัน ที่ยาย ทำขนม
แป๊ปกิน ขนมเข่ง มือเปื้อน
รีบเลื่อน
ล้างมือ ริมน้ำ
หัวทิ่ม หน้าหก
ตกคะมำ
หล่นน้ำ ยังว่าย ไม่เป็น
พี่เห็น รีบเข้า ช่วยเหลือ
แต่เหนือ กำลัง เด็กน้อย
ร้องเรียก ให้ปอง ช่วยหน่อย
น้องน้อย ตกน้ำ มาช่วยกัน
พวกเรา จับมือ
ต่อกัน
แข็งขัน ดึงยุด ฉุดรั้ง
น้ำเริ่ม
พัดแป๊ป จากฝั่ง
เรารั้ง กันไว้ จนปลอดภัย
เราถูก ยายจ๋า บ่นว่า
ไอ้ลูก ห่านี่ ซนเหลือหลาย
พ่อ แม่ กลับมา โดนตีตาย
แต่ยายว่า อย่าบอก แหละดี
แต่พี่ นี้แสน ฉลาด
ปราดบอก แม่ก่อน ถ้วนถี่
เล่าว่า
เมื่อตอน บ่ายนี้
มีเรื่อง
ตื่นเต้น เล่าให้ฟัง
แม่ฟัง แล้วกอด พี่ไว้
ว่าให้ รักน้อง นะหนู
ดูน้อง เวลา ไม่อยู่
ดู แล แทนพ่อ แม่ที
อีกครั้ง ที่เรา ยังจำ
เราทำ ผิด คิด โดดหนี
ไม่เรียน ไม่สน จนพี่
ตามจิก ตามตี มาเรียน
พี่ตาม เราทุก
แห่งหน
จากเพื่อน ทุกคน ที่บางมด
กี่คน พี่รู้ จักหมด
จดชื่อ เบอร์โทร เอามา
จนเรา ได้ดี มีงาน
มีบ้าน ครอบครัว อยู่นี่
พี่ยัง เอ็นดู ปราณี
พาเรา ท่องเที่ยว แดนไกล
เราไป ญี่ปุ่น กันน้อง
เงินทอง มีไหม บอกพี่
ไปเที่ยว
กับครอบครัว เรานี้
ที่มี โอกาส ไปกัน
เมื่อยาม พี่ป่วย เจ็บไข้
เราตั้ง ใจกัน ไว้ว่า
จะต้อง ดูแล พี่ยา
พาไป รักษา อย่างดี
วนเวียน เข้า
ออก โรงบาล
ศิริราช สามพราน นั้นที่
ขับรถ จนใกล้ แค่นี้
เพื่อพี่
หายเจ็บ เร็ววัน
ยามช่วง สุดท้าย ของโรค
เราโยก
เปลี่ยนที่ แล้วนั่น
ป๊ะ เรา ไปแม่ สอดกัน
อยู่ที่
นั่นบ้าง คงจะดี
ปองเตรียม ห้องไว้
แล้วหนา
มาพัก รักษา ที่นี่
สภาพ ร่างกาย อาจจะดี
เปลี่ยนที่ มาให้ ปองดูแล
แต่เรา มิอาจ ทานทด
มิอาจ ฝืนกำหนด ชะตาได้
พี่ต้อง จำจาก เราไป
ขอให้พี่
สู่สวรรค์ ธานี
ด้วยรัก
จากใจ น้องๆ
